Pierwsze kroki tymoterapia stawiała już w latach 50. ubiegłego wieku, kiedy to rozpoczęto badania nad dysfunkcjami układu immunologicznego. Rozpoczęła się wówczas produkcja leków immunostymulujących oraz immunosupresantów, które były odpowiedzialne kolejno za pobudzanie pracy układu odpornościowego, bądź jego “przyhamowanie”. Specyfiki te jednak powodują zbyt silne skutki uboczne, zatem już ok. 20 lat później zainteresowano się grasicą i jej wpływem na działanie systemu odpornościowego. Jak wyglądały początki tymoterapii, a jak jest dzisiaj?

Historia tymoterapii

Jak już to zostało wspomniane, w latach 70. XX wieku rozpoczęły się prace nad wykorzystaniem produkowanych przez grasicę hormonów, a konkretnie peptydów, celem wyprodukowania leku immunomodulacyjnego, czyli takiego, który po prostu ustabilizuje pracę układu odpornościowego, zamiast przesuwać jego działanie na konkretną szalę przez jego wzmacnianie lub osłabianie. Peptydy odgrywają ważną rolę w zwalczaniu infekcji dlatego, że doskonale regulują pracę układu odpornościowego, wzmacniając go, kiedy tylko zachodzi taka potrzeba, a na ogół odpowiadając za regulowanie pracy całego układu. Obecnie rozróżniamy wiele różnych hormonów, produkowanych przez grasicę, które zbiorowo nazywane są tymozynami, a ich zastosowanie okazuje się dosyć szerokie.

Tymoterapia we współczesnej medycynie

Okazuje się, że już w 2009 roku tymozyna typu α1 została oficjalnie zatwierdzona jako lek wspomagający walkę z wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C. Może być przydatna również przy leczeniu m.in. takich chorób jak gruźlica, mukowiscydoza lub stany zakażenia płuc. Trwają badania nad możliwościami zastosowania tymozyny α1 w zwalczaniu chorób nowotworowych.

Innym, równie popularnym rodzajem tymozyny jest typ β4, którego w organizmie ludzkim jest najwięcej. Odpowiada m.in. za tworzenie naczyń krwionośnych, różnicowanie komórek macierzystych, kontrolowanie ekspresji genów, czy też migrację komórek odpornościowych. Rośnie znaczenie jej zastosowania przy rekonwalescencji po zawale mięśnia sercowego, jednak koniecznie w połączeniu ze stosowanymi dotychczas metodami.

Tymoterapia – prognozy na przyszłość

Nadal trwają badania nad zastosowaniem hormonów grasicy w leczeniu niektórych schorzeń, w tym wykorzystanie tymoterapii przy stymulowaniu prawidłowego działania układu odpornościowego, lecz już można powiedzieć, że prognozy mogą przedstawiać się całkiem ciekawie. Okazuje się, iż zastosowanie tymoterapii u osób zakażonych wirusem HIV w znaczący sposób spowalnia przebieg choroby i wyraźnie opóźnia pojawianie się pierwszych symptomów AIDS.

Niezaprzeczalny jest jednak fakt, według którego skuteczność tymoterapii uzależniona jest od sprawnie działającej grasicy dlatego, że to w niej zachodzi właściwa selekcja limfocytów T.

Największe zalety tymoterapii, które przejawiają się m.in. przez brak możliwości przedawkowania, brak efektów immunosupresorowych lub immunomodulacyjnych, czyli brak nadmiernego wyhamowania lub stymulacji układu odpornościowego i ogólny brak zdiagnozowania skutków ubocznych, a także szerokie zastosowanie przy leczeniu wspomagającym wielu chorób, skutecznie przemawia za rozwojem tymoterapii jako nowej formy leczenia. Możemy spodziewać się nowych, skutecznych lekarstw w przyszłości.

Tymoterapia całkiem dobrze działa na wzmocnienie odporności, co jest szczególnie dobrą wiadomością dla osób starszych choćby ze względu na to, iż z wiekiem grasica ulega powolnemu zanikowi, a proces ten trwa przez całe dorosłe życie.

Działanie tymoterapii przetestowano również w przypadku leczenia takich chorób jak ostre odmiany sepsy (kiedy to śmiertelność spadała z 42 do 28%), reumatoidalne zapalenie stawów, opryszczka, półpasiec, lub brodawczak dróg rodnych u pań. W przypadku wszystkich wymienionych chorób odnotowano znaczącą poprawę stanu zdrowia u większości pacjentów.